ان دست ها

دست هایم را فشرد، سرم را بالا نیاوردم...
    چشم هایش دقیقه ای مهمان نگاه پایین دوخته شده ی من بود...
  دستش را فشردم،اشکم ریخت...
    دیگه اب از سرم گذشته بود، نگاهش کردم، بغلش کردم،باهاش گریه کردم...
  پیرهن طوسی اش از اشکم خیس...
    چشم های جاودانه اش از اشکش خیس...
  دستش را فشردم...
    محوش شده بودم...
 محو ان همه بزرگی...
- گفتم: من..
 گفت: هیچی نگو..
-گفتم: من، یک روز برای همیشه برمی گردم،
 گفت: نگو، هیچ کس فرداش رو نمیدونه پدر من، حالا که باید بری،  برو...
-گفتم: اما من، برای بودنم، برای امدن و بودن و نرفتن . ..
 من  اشک ریختم،
    اشک ریختم..
   ا ش ک...
 هیچ شبی،
     به اندازه ی ان شب،در من دریاچه ای از اشک به وسعت بغض دست های چروکیده پدر بزرگ نبود...

 لعنت،
  لعنت به من.